Vrijwel elke ochtend loop ik naar Piazzo San Sebastiano. Wanneer de steeg bergopwaarts gaat, kom ik langs Maria die het spel van flirten nog tot in de finesse beheerst. Ik zie haar met gebloemd schort óf al op het bordes wachtend op een serenade die niet komt óf ze snelt met een peuk tussen haar vingers naar buiten zodra ze me ziet. 'Buongiorno Monica. Come stai?' vraagt ze lachend met haar rokersstem. Een vraag waar ze ook echt antwoord op wil en waarom ik haar zo'n fijn mens vind. Ik mag haar al sinds de eerste ontmoeting twee jaar geleden, toen ze zich voorstelde en vertelde dat ze niet zo kuis is als haar befaamde naamgenoot. We eindigen altijd met een luchtkus. 

Ik vervolg de weg langs de grote San Sebastiano kerk, die altijd open staat. Vandaag is er blijkbaar geen mis. Ik hoef me niet als een afvallige een weg door de parochianen te banen die voor aanvang van de mis voor de kerk staan. Don Philippo zie ik ook niet. Het is een aardige man, opvallend jong voor een priester. Vorig jaar kwam hij met twee dienaars, gebeden prevelend, met kwast en wijwater mijn huis inzegenen. Helaas maakte ik geen foto's. Dat zou tegen de religieuze regels in gaan, zo nam ik mezelf voor. De werkelijkheid houdt het midden tussen niet durven en me geen toerist in eigen dorp willen voelen. Maar dat tussen ons. Ik bedankte Don Phillippo vriendelijk en bleef, met als enige bewijs, een gebedsprentje, in verwondering achter. 

Het plein oversteken zonder praatje hier en daar is onmogelijk. Het lijkt op dit tijdstip nog het meest op een gezellig openlucht bejaardenhuis. Men wordt wakker en gaat naar de piazza. Daar schijnt de zon en daar is verse koffie. Jonge kinderen rennen er tussen schuifelende bejaarden in. Ze houden een oogje in het zeil en andersom. Eén van de nonna’s met zwart geverfde haren die altijd het hoogste woord heeft, geeft een buurjongen met luide stem een ​​​​standje. Soms zie ik een verdwaalde hippe ouder of een bouwvakker die voor die dag laat is. Ik koop op het plein geurige aardbeien, knapperig brood, alpenkaas en een brioche. Met het ontbijt in mijn hand neem ik plaats bij de oude fontein. Het eten van die, met verse bakkersroom gevulde brioche en het observeren van mijn dorpsgenoten als ware het acteurs in een film: het zijn de tien beste minuten van de ochtend.