Ik kan extreem veel van details genieten. De aandacht die aan dingen is besteed. Het oneindige geduld dat er in is gelegd en het genot dat er moet zijn geweest toen het af was. Ik beschik niet over geduld voor bijzaken als ik hoofdlijnen in de gaten moet houden. Al meer dan een jaar ben ik samen met mijn partner Jaap een oude Italiaanse casa aan het opknappen. Wat inhoudt: muren breken, een nieuwe indeling maken, een keuken opbouwen en kijken waar een raam zus en een raam zo moet komen. Ik ben tijdens het klussen precies mijn vader, meters maken en doorpakken.

Het moment van openen van de B&B, in het voorjaar van ‘ 22, komt in zicht en ik ben niet stressvol aangelegd. Het komt altijd goed. Maar, net als bij het opvoeden van kinderen, je krijgt er bij het opzetten van een B&B geen handleiding bij. Dan ben je dus maanden met verbouwen van je Italiaanse huis bezig, maar heb je geen besef van waar je staat en wat de bedoeling was, een B&B met attitude. Hoe doe je dat, waar haal je de tijd vandaan om over gezellige inrichting na te denken? Bij mij komt het nadenken over de looks, de smoel, de look-and-feel altijd te laat. Het dreigt dan een groeiproces van jaren te worden. Maar met de tijd die we met corona al verloren hebben, is elke maand te veel. Help! En nu?

Daar kwam de reddende engel! Mijn zus Miran. Het begon met ‘Weet je wat jij in Italië moet doen? Je moet van die mooie Italiaanse vitrage ophangen!’ Eh, zei ik, vitrage? ‘Ja dat is leuk, gaan we samen uitzoeken.’ En dan hou ik zo van mijn zus. Wat we gemeen hebben is de no-nonsens-de-mouwen-opstropen-mentaliteit. Maar, wat ik dus niet gemeen heb, zijn haar handwerk-en fournituren-genen van moederskant. Onze moeder was handwerkjuffrouw en ze had aan mij een zware dobber. Ik wilde in de kleuterklas al niet de ‘schattige-meisjes-werkjes’ maken. Ik werd gek van gefröbel.

Mijn zus dus niet. In juli gingen wij naar San Remo om in een gordijnenzaak vitrage uit te zoeken. Het duurde even voor we het winkeltje hadden gevonden. Shit, het leek gesloten voor de siesta. ‘Parkeer jij maar Moniek, ik ga alvast.’ Nog voordat ik de kleine Aygo goed en wel in het hellende Italiaanse steegje had geparkeerd, kwam Miran gebarend naar buiten. ‘Hij is open!’ Haha, ja hoor ze had geregeld dat hij open bleef voor ons. En eenmaal binnen met een gelukzalige glimlach: ‘Helemaal perfect, dit is voor kamer Cipressa en dit is voor kamer Prologo!’ Mijn zus had dus in no-time de perfecte vitrage voor de ene kamer waar de vitrage strak aan koperen roetjes zou komen, gevonden. ‘En kijk dit is voor kamer Prologo, vitrage van het hoge plafond tot aan de grond. Zo mooi, dit vind je alleen in Italië, voel dan zo fijn linnen!'

Na wat rekenwerk, rekening houdend met zomen en plooien, hebben we bij de aardige gordijnenman in ons beste Italiaans de vitrage besteld en een paar maanden later werd het opgehangen. Het was een schot in de roos. Miran kreeg die dagen in San Remo nog veel meer ideeën. In september kwam zij weer. Met meubels en accessoires uit haar winkel in Noordwijk. Ik vind het zo bijzonder dat zij op een afstand van 1400 km precies weet wat nodig is. Ze de Italiaanse sfeer van het historische huis weet te behouden en er iets aan toevoegt. Elke dag dat ik hier ben geniet ik van de harmonie en balans in het interieur in Casa La Salita. Bravo voor mijn zus en haar bedrijf Klooster | Events, Arts & Design. La vita è bella.